ΜΙΚΡΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΧΤΙΖΟΥΝ ΑΥΤΟΠΕΠΟΙΘΗΣΗ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

Σταμάτα για λίγο. Κλείσε τα μάτια και θυμήσου πώς ήταν να είσαι παιδί. Να προσπαθείς κάτι για πρώτη φορά. Να μην είσαι σίγουρος αν μπορείς. Να κοιτάς γύρω σου να βρεις ένα βλέμμα που θα σε στηρίξει. Σκέψου τι ήθελες τότε να ακούσεις. Όχι μεγάλες κουβέντες, όχι βραβεία. Μόνο μια απλή φράση: "Είμαι εδώ και σε βλέπω. Πιστεύω σε σένα.” 

Το ίδιο θέλει και το παιδί σου. Θέλει να του ζητάς τη γνώμη του, ακόμα και για μικρά πράγματα, να νιώσει ότι μετράει,  ότι οι σκέψεις του έχουν αξία, ότι έχει κάτι σημαντικό να προσφέρει στον κόσμο. Θέλει να το αφήνεις να αποφασίζει κάτι μικρό: ποια ιστορία να διαβάσετε, ποιο παιχνίδι να παίξετε, ποιο παντελόνι να φορέσει. Μέσα από αυτά τα μικρά “διαλέγω μόνος μου”, γεννιέται η πεποίθηση: “Μπορώ να εμπιστευτώ τον εαυτό μου.” Θέλει να ακούει το μπράβο σου, όχι για την τελειότητα, αλλά για την προσπάθεια, όχι μόνο όταν παίρνει άριστα ή όταν βάζει σωστά όλα τα κομμάτια του παζλ, αλλά και όταν προσπαθεί, όταν επιμένει, όταν σηκώνεται μετά από μια αποτυχία. Θέλει να νιώσει ότι η αξία του δεν κρίνεται από το αποτέλεσμα. Θέλει να του λες «ευχαριστώ» όταν σε βοηθάει, να βλέπει ότι είναι ικανό να προσφέρει, ότι δεν είναι “μικρό” σε όλα. Θέλει να το κοιτάς στα μάτια και να του λες: “Το κατάφερες μόνο σου!”, να νιώσει το βάρος της νίκης του, να πάρει στα χέρια του αυτό το μικρό, μεγάλο τρόπαιο της αυτονομίας. 

Κάθε μέρα που περνάει, έχεις την ευκαιρία να του χαρίσεις μικρές νίκες. Νίκες που θα γίνουν ρίζες. Ρίζες που θα στηρίξουν τα όνειρά του. Η αυτοπεποίθηση δεν φυτρώνει μόνη της. Δεν χαρίζεται ούτε απαιτείται. Καλλιεργείται. Με μικρές, ήσυχες κινήσεις που ίσως εκείνη τη στιγμή φαίνονται ασήμαντες, αλλά μια μέρα, σε έναν κόσμο που θα του ζητήσει να πιστέψει στον εαυτό του, θα αποδειχθούν ανεκτίμητες.